Kurier Warszawski

str.
8-13

Wisła skarbów
Zazwyczaj miejskie legendy żyją swoim życiem, są opowiadane i modyfikowane, ale rzadko mają okazję doczekać się naukowej weryfikacji. Legenda o skarbach, które mogły gdzieś tam leżeć w Wiśle, niedaleko miejsca odnalezienia delfina eksponowanego od dawna w Muzeum Warszawy, stała się bodźcem do rozpoczęcia prawdziwych, interdyscyplinarnych badań w Instytucie Archeologii UW.
Hubert Kowalski

str.
32-35

Wylewna natura Wisły
Wiślane powodzie od wieków wpływały na życie mieszkańców Warszawy, ale dopiero w XIX wieku zaczęto na większą skalę przeciwstawiać się okolicznościom, budując ochronne wały. Z tego okresu mamy też liczne relacje opisujące wylewy rzeki. Niejednokrotnie przypominają one opisy wypraw do egzotycznych krajów, w których więcej było malowniczości niż grozy i współczucia dla dotkniętych katastrofą. Lecz nie można się dziwić, skoro ofiarami katastrofy byli głównie ubodzy mieszkańcy Powiśla i Pragi…
Piotr Artur Sobczak

str.
48-52Car nad Wisłą
Mikołaj II miał do Polaków stosunek znacznie cieplejszy niż jego ojciec car Aleksander I.
Złośliwi twierdzili, że było to zasługą jego kochanki, pięknej tancerki Matyldy Krzesińskiej. Wizytę cara w Warszawie w ramach politycznej odwilży przygotowywano przez cały rok. Kwotę miliona rubli, zebraną przez poddanych jako prezent dla władcy, car przeznaczył na budowę rosyjskiej politechniki w Warszawie. Wyraził też zgodę na budowę pomnika Mickiewicza na Krakowskim Przedmieściu. Pojednawcze gesty to jedna strona wizyty. Inną, nie mniej ważną, była wizytacja kilku warszawskich fortów wojskowych.
Lech Królikowski

str. 23-25

A na imię mam „24”
Jest takie miejsce w Warszawie, w którym od ponad 90 lat kończą swój bieg tramwaje jednej linii. To miejsce, to kraniec „Gocławek”, a linia to „24”. Od 1 listopada 1925 roku, z niewielkimi przerwami spowodowanymi II wojną światową, finiszuje swój półkurs i zaczyna kolejny półkurs w przeciwną stronę, zamykając tym samym pętlę
– nazywaną przez tramwajarzy
– pełnym kółkiem.
Włodzimierz Winek

str.
42-45

Wspomnienia wiślanego kaowca
Załoga statku jest jak rodzina, dla dobra pasażerów musi współdziałać niczym palce jednej ręki. My byliśmy w pracy, oni przyjeżdżali dobrze się bawić przez tydzień rejsu z Warszawy do Gdańska. Żegluga Warszawska zatrudniała pracowników sezonowych, tzw. kaowców, którzy niczym w filmie „Rejs” organizowali czas wolny podróżnych. Byłem jednym z nich, na pięknym statku „Świerczewski.
Andrzej Szczygielski

str.
54-57

O Wiśle, jej ludziach i… piasku
Jedną z wybijających się w dwudziestoleciu międzywojennym warszawskich firm prowadzących wydobycie piasku i żwiru z Wisły było przedsiębiorstwo założone z końcem 1918 roku przez Bolesława Matraszka, mieszkańca Powiśla, który patent na retmana zdobył na Wiśle. Jako jeden z pierwszych warszawskich przedsiębiorców zamówił sobie pływający dom mieszkalny, który cumował zwykle w Porcie Czerniakowskim lub w dowolnym miejscu wybranym przez rodzinę. Przedsiębiorstwo Matraszków było w Warszawie prawdziwym potentatem w wydobyciu piasku, a jego pływający tabor do 1939 roku składał się z 10 łodzi (batów) i parostatku
Tadeusz Świątek

str.
58-59

Wisła w piosence
Piosenki z królową polskich rzek w tle stawały się nieraz prawdziwymi hitami. Wisła pojawiała się w pieśniach ludowych, żołnierskich i socrealistycznych, była tłem dla przebojów filmowych, ale największą karierę zrobiły piosenki popularne, nucone przez wszystkich. Grzesiuk, Młynarski, a przede wszystkim Niemen − kto z nas nie zna tych utworów?
Maciej Pawlak