Na temat obchodów Roku Rzeki Wisły w Wawrze i inwestycjach w dzielnicy z zastępcą burmistrza dzielnicy Wawer, Leszkiem Baraniewskim,
rozmawiają Agnieszka Skórska-Jarmusz i Paweł Ludwicki
Warszawa wyrosła na tzw. szlaku czarnomorskim, a więc drodze handlowej z hanzeatyckich miast Dolnej Wisły do rejonu Morza Czarnego. Wisła, wpisana w historię miasta od jego zarania, była ważnym elementem tego międzynarodowego szlaku. Święty Jan Chrzciciel – patron najstarszego miejskiego kościoła – jest także patronem wielu zawodów związanych z wodą i żeglugą. W 1831 roku uruchomiono na Wiśle żeglugę parową, co spowodowało konieczność przygotowania odpowiednich torów wodnych, a przynajmniej oczyszczenia koryta z zalegających pni i innych przeszkód. Od tego czasu na Wiśle prowadzi się prace regulacyjne. Trzeba jednak pamiętać o działaniach wcześniejszych. Instytucjonalna działalność w tym zakresie sięga roku 1447, gdy sejm uznał Wisłę za drogę publiczną. Uchwała ta dała początek państwowym staraniom o jej żeglowność. Do czasu pojawienia się żeglugi parowej możliwości techniczne były mocno ograniczone, toteż troska o żeglowność Wisły sprowadzała się do usuwania przeszkód naturalnych i sztucznych, a niekiedy umacniania brzegów.
„Żegluga po Wiśle nie może się rozwijać jakby mogła i powinna, głównie z powodu niedostatecznej głębokości, zakrętów i zmienności nurtu spławnego (fahrwasser). W wielu miejscach rzeka jest tak zamulona, że nurt spławny bierze kierunek nie tylko prostopadły do ogólnego kierunku koryta, ale nawet nieraz wprost przeciwny, tj. …
Pełna wersja tego i pozostałych artykułów dostępna jest w papierowym wydaniu Kuriera Warszawskiego nr 4 (57)/2017.