Powstanie Teatru Polskiego sięga roku 1909, kiedy to młody Arnold Szyfman miał wielkie ambicje do stworzenia wielkiego prywatnego teatru dramatycznego. W warszawskich realiach trudno było ten pomysł zrealizować. W tym okresie teatry oraz filharmonie przynosiły jedynie straty i nikt nie dawał wiary, że nowe przedsięwzięcie będzie opłacalne. Mała ilość odbiorców nie rokowała, że teatr będzie w stanie utrzymać się na rynkowej powierzchni za pomocą własnych sił. Mimo niepochlebnych opinii i spychania na margines ambicji młodego Szyfmana Arnold uparcie dążył do celu, nie zrażając się przeciwnościami. Co ciekawe, prace przygotowawcze zostały zakończone w rekordowym czasie – zajęły zaledwie dwa lata. Sam gmach został zbudowany oraz w pełni wyposażony zaledwie w rok. Szybkość działań pokazuje, jak wielkim marzeniem było dla Szyfmana stworzenie nowego kulturalnego centrum w stolicy. Prace przygotowawcze trwały jednocześnie z próbami do premierowej sztuki.
Wielkie otwarcie Teatru Polskiego
Teatr Polski został otwarty 29 stycznia 1913 roku spektaklem „Irydion” Zygmunta Krasińskiego. W tym czasie Szyfman nie składał programowych deklaracji, zaznaczając, że będzie uparcie przeciwstawiać się polityce prowadzonej przez teatry rządowe. Miało to na celu zmuszenie środowiska teatralnego do artystycznej konkurencji oraz wydobycie teatrów z letargu. Plany ożywienia repertuarów oraz odnowienia zainteresowania wielkimi klasycznymi dramatami nie były łatwe do zrealizowania, jednak Szyfman się nie poddawał i uparcie dążył do celu. Z biegiem czasu udało się przełamać skostniałe myślenie publiczności, a Teatr Polski zyskał rangę pierwszej sceny w kraju.
Teatr Polski dziś
Od stycznia 2011 roku naczelnym dyrektorem Teatru jest Andrzej Seweryn. W swoim repertuarze teatr stawia na ambitną klasykę w wizji najlepszych światowych reżyserów. Teatr Polski jest również miejscem cyklicznych imprez, jak np. Salony Poezji, Listy w Polskim, Teatr Polski Dzieciom, Goście Teatru Polskiego oraz przeglądów i festiwali teatralnych.
